“Fantastisch”, “Briljant”, “Subliem”, je kan moeilijk anders dit debuutalbum van Meantooth Grin omschrijven. 
Uit mijn speakers was gedurende méér dan een uur een wervelstorm van gepeperde, smerige  powerhouse bluesrock gekomen zonder weerga.

Het trio is afkomstig uit de omgeving van Wisconsin en serveert je een mix van de modder van de Mississippi Delta en het vuur van de Texas Rock en Blues met een duidelijk respect voor de oude meesters uit dit genre.
Onder leiding van Tom Jordan, die de meest aanstekelijke riffs uit zijn gitaar tovert maar evengoed op de tragere nummers emotioneel de snaren weet te beroeren en geruggesteund door de stevige,  boeiende ritmesectie , Brian Miller op drums en Seth Heffner op bas tast Meantooth Grin op heel dit album de grenzen af tussen Blues en Rock.

De intro is een korte, gesproken tekst van Doug Kroening (een ander opkomend Bluestalent van Midwestern), maar daarna begint het feestje pas echt.  Op “Drive” en “Killing Time” , gromt en grauwt de korrelige stem van Tom Jordan op de bonkende, blutsende, builende beat.  Met hier en daar een streep harp van Cole Holliday zijn dit twee songs die zonder problemen direct een hele weide in beweging zouden brengen.
Ja , je hoort wat invloed van Hound Dog Taylor op dit laatste nummer maar wat een energie, wat een aanstekelijk ritme !
“Dark was The Night” is de slow blues van dienst met een schitterend dialoog tussen de gitaar van Jordan en de gevoelig de toetsen van zijn Hammond orgel beroerende gastmuzikant Pete Shank.  En oh wat is de stem van Tom Jordan beklijvend op deze trage !

“Evil Woman” en “Before The Devil Knows You’re Dead” nemen je zo terug mee naar de blues van Robert Johnson en Blind Willie Johnson maar laat je niet misleiden: het zijn zelfgeschreven nummers, net zoals alle andere trouwens !
Gelieve uw veiligheidsgordels aan te doen bij het luisteren naar “Tommy Gun” want u wordt zo uit de zetel geblazen , wat een energie alweer !

U kan weer bijkomen tijdens “Homeless and Homesick” en “Insomnia”, twee rustige bluesnummers met prachtige slide en dito smoelschuifwerk.

Ik wist niet wat te verwachten toen ik de cd in mijn handen kreeg. De cover toont een man met een National Resophonic gitaar. Op de achtergrond de schaduw van de duivel op de stenen muur naast hem. De man zelf lijkt wel lachend te branden in de hel.  Een verwijzing naar Robert Johnson?" sell-your-soul-to-the- devil” Blues ?
Whatever, deze mannen zijn schitterend en dit album is een absolute aanrader, zonder twijfel het debuutalbum van het jaar !

Ik vraag me af welke organisator ze als eerste zal de plas overhalen . Spektakel en ambiance gegarandeerd, maar vraag de brandweer om extra waakzaam te zijn want voor je het weet staat de zaal/wei in lichterlaaie !

Luc Meert